Sýslumaðurinn í Reykjavík hafnaði í apríl sl. kröfu HH og TN um að lögbann yrði sett á útsendingu Landsbankans á greiðsluseðlum vegna ólögmætra gegnislána og innheimtu þeirra. Krafist var lögbanns á meðan réttaróvissa ríkir og endurútreikningar lánanna eru í uppnámi eftir að Hæstiréttur úrskurðaði í máli nr. 600/2011 að afturvirk endurákvörðun vaxta væri óheimil.

Í úrskurði Sýslumanns var ekki að finna nein rök fyrir synjun lögbannskröfunnar, en HH og TN kærðu þann úrskurð til Héraðsdóms sem eins og áður sagði staðfesti synjunina.

Hagsmunasamtök heimilanna og talsmaður neytenda  byggðu kröfur sínar m.a. á lögum um lögbann og dómsmál til að vernda heildarhagsmuni neytenda (nr. 141/2001), en með auglýsingu innanríkisráðherra (nr. 1320/2011) var báðum sóknaraðilum veitt heimild til að leita lögbanns  í þágu neytendahagsmuna á grundvelli laganna. Í úrskurði sínum frá 14. september 2012 féllst héraðsdómur ekki á að þessi heimild ætti við þar sem bæði sóknaraðilar og varnaraðili í málinu séu íslenskir, og álítur að lögum (nr. 141/2001) hafi einungis verið ætlað að koma í veg fyrir ólögmætar athafnir þegar viðskipti eru stunduð yfir landamæri aðildarríkja EES.

Þessum formkröfum eru sóknaraðilar alfarið ósammála, enda kveða umrædd lög beinlínis á um veitingu heimilda innlendraaðila til málshöfðunar fyrir innlendum dómstólum, og er ekkert sem útilokar að slíkt mál sé hægt að höfða gegn innlendumaðilum eins og fjölmörg dæmi eru um á evrópska efnahagssvæðinu. Það sama hljóti að eiga við hér á landi enda kveði stjórnarskrá og alþjóðasamningar á um bann við mismunun eftir þjóðerni eða búsetu málsaðila. Því sé afar brýnt að Hæstiréttur skeri úr um þessi mikilvægu réttindi í þágu heildarhagsmuna neytenda.